ابوالمعارف شهرضاعارفی ربانی و حکیمی صمدانی، دل به حق باخته ای و از غیر دوست پرداخته ای که معارف والایش یار راه گردیده نه رهزن دل و شهر و دیار، آنکه زهدش خورشید دل آرای ملک جان گشته نه ابر ظلمت نفس بی جان. عالمی نورانی که آفتاب درخشانش در پهنه حکمت و عرفان و معارف و ایمان بیش از نیم قرن بر طالبان ادب و حکمت وعرفان پرتو افکنده است.
شیخ محمدعلی زاهد در سال 1250 هـ.ش در شهر ادب پرور شهرضا (قمشه) به جهان دیده گشود و پس از کسب معارف قرآنی و اسرار فرقانی و حکمت و فلسفه و علوم اسلامی از دانشمندانی بزرگ چون مرحوم جهانگیرخان قشقائی و آیت اله نجفی و آخوند کاشی رحمه الله علیهم به سیر و سلوک در آفاق و انفس پرداخته و در کویت، بحرین، عراق و عربستان رحل اقامت انداخته و با دانشمندان بزرگ آن دیار بخصوص حوزه علمیه نجف اشرف نرد فحص و فصاحت و بحث و بلاغت باخته است. ایشان پس از کسب تجارب فراوان به دیار خویش رو نهاد و به تدریس و تربیت دانشمندانی چون استاد حکیم و عارف نامی محیی الدین مهدی الهی قمشه ای و دیگر دانشمندان و صدها تن از مهندسین و قضات و پزشکان و استادان و فرهنگیانی که امروز در میهن عزیز منشأ خدمات فراوان می باشند، همت گماشت.
این دانشمند ارجمند چنان در کسب دانش و آموزش و پرورش و تأسیس مدارس جدید در شهرضا در سال 1298 هـ.ش و خدمات فرهنگی کوشید که به ابوالمعارف شهرضا ملقب گشت و اشعار پرمعنی و ژرف دیوان ایشان خود نیکوترین معرف برای معارف نظری و عملی شان می باشد. خورشید روان ایشان در روز جمعه نوزده تیر ماه 1332 هـ.ش در زادگاهشان شهرضا غروب نمود و در ساختمان غربی امامزاده شاهرضا (صحن علما) به خاک سپرده شد1.
دیوان اشعار ایشان توسط فرزندانشان به چاپ رسیده و از حجه الاسلام جعفری نقل شده که بارها دیده بودم که ایشان در آیات قرآن تحقیق و تدبر می کرد و گاهی برای یافتن آیه ای خاص به ملامحمد فرزانه که حافظ قرآن بودند مراجعه می نمود چون در آن زمان کتاب معجم المفهرس نوشته نشده بود. شرح حال ایشان در کتاب منتخب اشعار حکیم زاهد نوشته شده است.2

1- روشنای یادها، شیخ نعمت اله جعفری
2- منتخب اشعار حکیم زاهد ابوالمعارف

فصلنامه نجدشماره15 باییز94