عاشورا، سقای تشنه کامان عزت است با مشکی پر از اشک بر دوش آزادگی!…
وکربلا، تکیه گاه سینه زنان حق و حسینیه ذاکران عدل. اشک چشمها علقمه عشقهاست و سوز دلها آتش شوق.
شوری که حسین(ع) در دسته دینداران انداخت، شریعت را با شریعه جاری ساخت و هر خانه ای تل زینبیه گشت و در هر چشمی فرات ماتم جریان یافت.
روز عاشورا، تیری که از کمان حرمله رها شد، نازکترین حنجره را درید و تیغی که از پشت دیوار کمین فرود آمد، علم دست های عباس را قلم کرد و اشک مشک را جاری ساخت.
آن روز، حبیب محبوب دلها شد و جان «جون» فدای امام گشت. دل مسلم تسلیم شهادت شد و سند حریت «حر» به امضای آزادگی رسید. کام تشنه ی شبه پیغمبر از دست جدش سیراب گشت. سهمی هم از سهم شهادت قسمت قاسم شد. آن روز، روز تقسیم و یا گزینش نام و ننگ بود.
پروانگان شمع حسین(ع) به عشق سوختن و شعله ور شدن، به قربانگاه آمده بودند، کسانی هم نان ننگ خورده و زاد یزید برده بودند و نمک گیر آل امیه شدند و بر صاحبان اصلی ولایت، تهمت خروج زدند و خون جاری در رگهای دیدن را هدر دانستند و شریح ها، به مباح بودن خون حسین (ع) فتوا دادند و کنار خوان خائنانه یزید، «هل من مزید» گویان، نعش حریت را زیر سم اسبهای قدرت و ریاست،لگد کوب کردند اما در آن طرف جبهه عاشورائیان می خواستند هستی خود را نذر اسلام کنند و وقف امام حسین(ع)، این بود که احسان عادت روزانه گشت، زیارت ترجیع بند ایام سال شد و گریه بهای عشق ورزیدن و دوست داشتن. در عاشورا پیکر دین زیر سم ظلم له شد و ذوالجناح سوگواری الظلیمه الظلیمه گویان فاصله قتلگاه و خیمه گاه را در موج اشک شنا کرد، آن روز فرات سرخ بود و زمان دریای خون و زمین و زمان حال و آینده را به گریه ترجمه کرد و معمار اشک، رواق چشمها را آینه کاری نمود و امروز قطرات خون دیده و دل، زبان بین المللی همه اهل دل است و بر سر در دلمان پرچمی نصب شده که بر آن نوشته اند:
«السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین»
و همچنان کربلا مانـدگار است چون حق پایدار است و محرم و عاشورا همیشه زنده است چون خـون و حماسه در رگهای غیرتمندان الهی همواره جوشان است و چون شهادت جلوه ای از حیات جاوید است و شهدا همیشه زنده اند پس دلیل ماندگاری عاشورا و رمز جاودانگی حسین بن علی(ع) هم همین است.

فصلنامه نجد شماره15 باییز94