وارث زیبایی ها

ای معلم تو را به چه مانند کنم. دل دریایی ات لبریز از آرامش است همچون کوه استوار ازحوادث روزگار ایستاده ای و همچون ابر باران پرشکوه معرفت بر چمن های دشت دانش آموختگی فرو می ریزی.

خورشید نگاهت گرمابخش وجود ما و حرارت کلبه سرد یأس و ناامیدی و ارمغان شور و شعف است.

غنچه­ی تبسمی که از گلستان لبهای تو می روید، طراوت لحظه های ابهام و زیبابخش وجود ماست.

کلام روح بخش و دلنشین تو موسیقی دلنوازی است که بر گوش جان می نشیند و آهنگ زندگی را به شور در می آورد. روانی به لطافت گلبرگ های ارغوان داری که از احساس و شور و شعف لبریز است. دستهای روشنت سپیدی خود را از گل بوسه های گچ گرفته و شمع وجودت از نیروی ایمان و انسانیت شعله ور است.

سرخی شفق، تابش آفتاب، نغمه بلبلان، صفای بستان، آبی دریاها همه و همه را می توان در تو خلاصه نمود.

معنای کلام امیدبخش تو همچون نسیم صبحگاهان نشاط بخش روح خسته ماست.

علم آموزی و صبر و ایمان را از پیامبران به ارث برده ای و به حقیقت وارث زیبایی ها بر گستره گیتی هستی.

قدوم سبز تو سبزینه کوچه باغ های زندگی و صفابخش خاطر پر دغدغه ماست. طپش قلب تو آهنگ خوش هستی و جوشش نشاط در غزل شیوای زندگی است.

تو روشنایی بخش تاریکی جان هستی و ظلمت اندیشه را نور  می بخشی.

چگونه سپاس گویم مهربانی و لطف تو را که سرشار از عشق و یقین است.

چگونه سپاس گویم تأثیر علم آموزی تو را که چراغ روشن هدایت را بر کلبه­ی محقر وجودم فروزان است.

آری در مقابل این همه عظمت و شکوه تو مرا نه توان سپاس است و نه کلام وصف.

تنها پروانه جانم بر گرد شمع وجودت، عاشقانه چنین می سراید:

معلم کیمیای جسم و جان است           معلم رهنمای گمرهان است

شده حک بر فــراز قله ی عشق         معلـم وارث پیغمـبران است

فصلنامه نجد شماره14 بهار94