رنج یا موهبت
آهنگری، با وجود بیماری و رنجهای متعددش، عمیقاً به خدا عشق میورزید. روزی یکی از دوستانش که اعتقادی به خدا نداشت، از او پرسید: تو چگونه میتوانی خدایی را که رنج و بیماری نصیبت میکند، را دوست داشته باشی؟!
آهنگر سر به زیر انداخت و گفت: وقتی که میخواهم وسیله آهنی بسازم، یک تکه آهن را در کوره قرار میدهم. سپس آنرا روی سندان میگذارم و میکوبم تا به شکل دلخواه درآید. اگر به صورت دلخواه درآمد، میدانم که وسیله مفیدی خواهد بود، اگر نه آنرا کنار میگذارم. همین موضوع باعث شده است که همیشه به درگاه خدا دعا کنم که: «خدایا مرا در کوره های رنج قرار ده، اما کنار نگذار!»
همین موضوع باعث شده است که همیشه به درگاه خدا دعا کنم که:
«خدایا! مرا در کورههای رنج قرار ده، اما کنار نگذار!»

فصلنامه نجد شماره16 زمستان94