کربلا ، مشهد عشق
امیرالمومنین علی (ع) نزدیک به یک ربع قرن قبل از حادثه عاشورا، هنگام عبور از کربلا، خطاب به همراهانشان فرمودند: اینجا قتلگاه شهیدان عاشق است؛ «و

مصارع عشاق شهداء» طبق این گفته امیرالمومنین (ع) همه کسانی که در صحنه کارزار کربلا در جبهه توحید پیکار می کردند و شمشیر ایمان و عرفان بر فرق

عصیان و طغیان می کوبیدند؛ عاشق خداوند بودند و امام حسین (ع) سردار سپاه عشق بود که درس عشق و عاشقی به پروردگار را به لشکر خود می آموخت و

آیندگان نیز درس عاشقی را در مکتب آنها فرا گرفتند. تمام عشقهای عالم که نمونه هایی از آن در شعر شاعران و مناجات عارفان و راز و نیاز سالکان آمده است،

شراره ای از آن شعله مشتعل برافروخته و سر به آسمان کشیده است، حتی اگر راست و دروغهای آن را نظیر لیلی و مجنون، خسرو و شیرین، فرهاد و شیرین،

یوسف و زلیخا و… که در فرهنگ و ادب فارسی زبانان به عنوان نمونه ها و سمبل های عشق یاد می شود و در ساختن و پرداختن آن استعدادهای شعر و شاعری

شکوفا می گردد- جمع کنیم؛ باز هم در مقایسه با مظاهر عشق کربلا ذره ای ناچیز است. چون فداکاری و از خودگذشتگی هر یک از اینها در مقام عمل محدود بود.

اما امام حسین (ع) هنگام حرکت به کربلا جانهای شریف را برای نثار و مالهای نفیس را برای ایثار جمع کرد و وقتی که به کربلا رسید، دامن خود را از همه آنها

تکان داد و هر چه داشت، خالصانه فدای رضای محبوب کرد و در پایان کار سر خویش را سخاوتمندانه در طبق اخلاص نهاد و تقدیم معشوق نمود .

افزون بر این می دانست پس از شهادت نیز باید با سر بریده همراه اهل بیت خویش به اسارت حقه و کینه دیرینه امویان در آید و از کربلای عشق تا شام شوم اموی را بپیماید.
از این رو با اینکه تاریخ حوادث فراوانی را در سینه خود ضبط کرده- که دربعضی از آنها سبعیت بیشتر و کشته و اسیر افزونتر بوده است، اما حافظه تاریخ هرگز

حادثه ای را با این خصوصیات عشق و عاشقی به یاد نمی آورد. چون نه قبل از سال شصت و یک هجری چنین چیزی را دیده و نه پس از آن رخ داده است.
والسلام

بسیجی ولایت: محمدحبیب جهانمردی

فصلنامه نجد شماره 12پاییز93