نشریه الکترونیک نجد

کتاب خداشناسی قرآنی کودکان که پاسخ به 40 پرسش کودکان و نوجوانان درباره خدا، نوشته غلامرضا حیدری ابهری است. یکی از سوالات این کتاب را در این قسمت نشریه می خوانید به امید اینکه بتوانیم همیشه جوابگوی خوبی برای سوالات کودکان باشیم.
سوال: مگر خدا در آسمان است که ما هنگام دعا، دستانمان را به طرف آسمان بلند می کنیم؟
جواب: چه سوال قشنگی به فکرت رسیده است. خدا را شکر که فرزندی مانند تو دارم و خدا را شکر که بازهم فرصتی پیدا شد تا درباره خدای مهربان با هم گفت و گو کنیم. با آوردن چند مثال، تلاش می کنم که به سوال تو جواب دهم.
عزیز من! وقتی می خواهی در کلاس درس¬حرف بزنی و به معلمت چیزی بگویی، با بلند کردن یک دست، از او اجازه حرف زدن می گیری؛ آن وقت که به حرم امام رضا(ع) می روی، به عنوان احترام به آن حضرت، دستت را روی سینه قرارمی دهی؛ وقتی در روز 22 بهمن،برضد دشمنان کشورمان شعارمی دهی،انگشتان دستت را مشت می کنی تا نشان دهی در مبارزه با دشمن، خیلی جدی هستی؛ وقتی نام امام زمان (عج) برده می شود، دستان کوچکت را بر سرت قرار می دهی تا با این کار، نشان دهی که آن حضرت را خیلی دوست داری؛ گاهی که صدای تلویزیون خیلی زیاد است، دستت را روی گوشت می گذاری تا خواهرت صدای تلویزیون را کم کند؛ هنگامی که حل یک مساله ریاضی برایت سخت می شود؛ دستت را روی چشم هایت قرار می دهی تا راحت تر بتوانی درباره آن مساله فکر کنی. با این مثال ها، حتماً متوجه شدی که ما از دستانمان، برای بیان حالات خودمان استفاده می کنیم و هر شکل دست، معنای مخصوصی دارد موقع دعا هم با بلند کردن دستانمان، می خواهیم نیاز خود را به خدای بزرگ و مهربان نشان دهیم. قرآن کریم می گوید: «به هر طرف که رو کنید، خدا آن جا هم هست» اگر برای دعا دستانمان را به طرف آسمان بلند می کنیم، نمی خواهیم بگوییم که خدا فقط در آسمان است.نه، اصلاً چنین هدفی نداریم؛ بلکه چون این کار، برای دعا کردن مناسب تر است دستان خود را بلند می کنیم؛ یعنی همان طور که مشت کردن دست، علامت جدی بودن و قرار دادن دست روی سر یا سینه، علامت احترام گذاشتن است، بلند کردن دستانمان هنگام دعا هم، علامت گفت و گو با خداست. داشتن این حالت، برای درخواست از خدا مناسب تر است. ما وقتی دستمان را به سوی آسمان می بریم به شکل فقیری در می آییم که از یک شخص بزرگ و مهربان و قدرتمند چیزی درخواست می کند.
ما با این کار، می خواهیم به خدا بگوییم که ای خدا! ما به تو نیاز داریم و از تو کمک می خواهیم. امام حسین(ع) فرموده است: حضرت محمد(ص) موقع دعا کردن، دستانش را مثل یک فقیر که درخواست غذا می کند، بالا می برد.موقع دعا کردن، دستان تو هر شکلی داشته باشند خدا دعایت را گوش می دهد، تو در هر زمان و هر کجا و به هر زبان و هر صورت می توانی با خداحرف بزنی و دعا کنی. اگر پیامبر عزیز ماو امامان خوبمان از ما خواسته اند که در زمان دعا، کارهایی را انجام دهیم برای آن است که این کارها، دل ما را برای دعا آماده تر می سازد و قبول شدن دعایمان را آسانر تر می کند.گفتن بسم الله در اول دعا، صلوات فرستادن در آغاز آن، دعا برای دیگران و دعای دسته جمعی، بعضی از همان کارهایی هستند که بهتر است در زمان دعا انجام دهیم. اگر نمی توانی موقع دعا کردن، همه این کارها را انجام دهی، اشکالی ندارد تا هر اندازه که می توانی انجامشان بده؛ اما فکر نمی کنم که گفتن بسم الله و فرستادن صلوات و بلند کردن دستها در زمان دعا، برایت سخت باشد.تو هم مثل پیامبر، موقع دعا کردن، دستهای کوچکت را به طرف آسمان بگیر و این گونه با خدا حرف بزن. این حالت، حالت آدم های نیازمند است و گفت و گو با خدا و درخواست از او در این حالت، خیلی بهتر و راحت تر و دلپذیرتر است.خدا همه جا هست. در آسمان و زمین، در شمال و جنوب،در شرق و غرب، دور و نزدیک، بالا و پایین و خلاصه هر جا که فکرش را بکنی، خدا حاضر است. موقع دعا دستت را به طرف آسمان بگیر ولی بدان که خدا در کنار دل پاک توست و در کناردستی که بلند کرده ای و لبی که با آن دعا میخوانی نیز حضور دارد و همه جا هست.

فصلنامه نجد شماره15پاییز94